Jeugdsentiment

Ik zag ze liggen in de gratis boekenkast bij de supermarkt; drie boekjes die me direct terugvoerden naar mijn tienertijd. Echt pure jeugdsentiment.

Dezelfde boekjes en andere delen van de series had ik al een paar keer zien liggen in de kringloop in Nederland, maar toen wilde ik er zelfs geen paar gulden aan uitgeven. Ik ben voorzichtig met het verzamelen van boeken die ik in mijn jeugd had, want ik had er veel. Heel veel. Dat wordt een dure hobby. Maar nu waren ze gratis, dus mocht het.
En toevallig werd mijn oorontsteking een dag later zo heftig dat ik verder uitgeschakeld was. Het juiste moment voor een paar simpele boekjes. Ik las ze in een paar uur uit.

Teleurstelling

Rebecca’s eerste trimester op Trebizon – Anne Digby

Deze was om eerlijk te zijn een beetje een teleurstelling, hoewel ik me na het lezen ervan herinnerde dat ik ook vooral dit eerste deeltje van de serie leuk vond als meisje. De andere deeltjes draaiden veel meer om sport en daar was ik niet zo mee bezig. In dit boekje draait het om schrijven en dat vond ik toen al interessant. Sterker nog, de eerste twee regels van het gedicht waar het plot om draait, ben ik me altijd blijven herinneren. Maar de rest van het verhaal en de wel erg simpele schrijfstijl… ik ben er te oud voor geworden, denk ik. Mocht ik ze toch nog willen lezen, dan blijkt Kobo-plus een optie te zijn. Wel in het Engels, maar dat geeft niet. Het lijkt er trouwens op dat ze sowieso niet allemaal vertaald zijn, er staan titels tussen die ik niet ken.

Even terug naar dat meisje van toen

Annemarie zet zich in en Anne-Marie en het Londense avontuur – N. Schuttevaer-Velthuys

Voor wie deze boekjes niet kent: Anne-Marie is onze eigen Nancy Drew, een Nederlands tienermeisje dat misdaden oplost. Deze boeken waren een stuk prettiger om te lezen qua schrijfstijl, ondanks dat ze eind jaren zestig geschreven zijn. En ik snapte ook heel goed waarom ik er zo dol op was (ik had ooit de hele serie). Anne-Marie is niet alleen mooi en slim, maar ook dapper en zelfstandig. En zo wilde ik ook zijn. Maar ik maakte nooit wat mee, terwijl zij van de ene zaak in de andere rolt.

Tegelijkertijd is dat ook wat het – in mijn volwassen ogen – wel erg ongeloofwaardig maakt. Volwassenen (politie, geheime dienst) nemen Anne-Marie vrijwel altijd serieus en haar ouders zijn wel erg berustend en zelfs positief als ze weer “op avontuur” gaat. Maar goed, dat is het leuke van boeken, die hoeven niet geloofwaardig te zijn. Toen ik eenmaal in het verhaal zat, voelde ik me weer vijftien jaar oud. Klaar voor het avontuur. Dat sleet al snel weer, maar het was toch even leuk. Echt heerlijk jeugdsentiment.

Er zijn in totaal 12 deeltjes (hier staan ze allemaal). Het Londense avontuur is, hoewel het einde een opzetje geeft naar een vervolg, het laatste deel.

Puur jeugdsentiment: houden of loslaten?

Tja, als ik mijn gevoel de regie geef, moet ik een grote boekenkast (of twee) bijkopen om alle boeken die ik ooit leuk vond te bewaren. Dat gaan we maar niet doen. Even realistisch blijven. Ik bewaar vooral boeken die ik nog eens wil lezen, dus Rebecca mag terug naar de supermarkt. Dat stukje jeugdsentiment kan ik wel weer een paar decennia missen.
Anne-Marie mag voorlopig blijven. Die waren toch wel erg leuk. Het zou zo maar kunnen dat ik bij mijn volgende bezoek aan de kringloop in Nunspeet tóch de deeltjes die ik daar zag staan mee naar huis neem, zodat ik de hele serie nog een keer kan lezen.

Herlees jij ook wel eens boeken uit je jeugd?