Wilde tuinen - Katie Fforde

Toen ik Wilde tuinen begon te lezen, wist ik al dat ik ervan ging genieten. De boeken van Katie Fforde zijn eigenlijk altijd leuk. Ontspannende gezellige romans, met een typisch Britse ondertoon. De vrouwelijk hoofdpersonen zijn bijna altijd net een tikje anders, meestal niet piepjong, superknap en superslank en over het algemeen vrij chaotisch. De mannelijke hoofdpersonen zijn vaak een tikje mopperig en niet altijd even charmant. Maar dat maakt ze nu juist zo menselijk en ik denk dat dát de reden is dat deze boeken zo fijn lezen.

Flaptekst

Althea Faraday is best tevreden met haar leven: ze woont met haar drie kinderen in een prachtig huis in de Engelse Cotswolds, met een mooie grote tuin om haar lievelingshobby, tuinieren, op uit te leven, ze heeft een goede verstandhouding met haar ex-man en ze geniet van haar baan op een lokale school.

Maar aan haar rustige leventje komt abrupt een eind als ze wegens een reorganisatie ontslagen wordt, haar ex opeens op de stoep staat omdat hij haar maar niet kan vergeten, en haar zusje aankondigt dat ze zwanger is en voor onbepaalde tijd bij haar in wil trekken. Bovendien krijgt ze elke keer hartkloppingen als ze haar buurman, een bekende tuinarchitect, ontmoet, en laat hij nou net meedoen aan een beroemde wedstrijd voor tuinontwerpers, waarvoor Althea ook haar droomtuin mag ontwerpen…

Inspiratie voor tuinen

Ffordes boeken hebben altijd precies de juiste balans tussen grappig en gevoelig, met onverwachte wendingen die toch volkomen acceptabel zijn. Bovendien kun je merken dat de schrijfster zich verdiept in de onderwerpen waarover ze schrijft en in het geval van Wilde tuinen is het duidelijk dat ze zelf ook graag tuiniert. Ik kon de praktische denkwijze over hosta’s – die ze absoluut niet in haar tuin wil vanwege het feit dat ze alleen maar fungeren als snackbar voor slakken – wel waarderen, ik heb dezelfde ervaringen. Het ontwerp voor Althea’s tuin klinkt fantastisch en zou ik zo uit willen voeren. Ik kreeg ook direct zin om plantjes te gaan opkweken toen ik dit boek las (in november, dus dat was niet zo goed getimed).

Niet te zoetsappig

De romantiek in haar boeken is ook altijd typerend anders dan in de meeste romantische boeken. Niet teveel rozengeur en maneschijn, niet te zoetsappig, maar daardoor juist heel fijn om te lezen. Er komt wel seks in haar boeken voor, maar niet in detail uitgewerkt en lekker nuchter gebracht. Ik hou daar wel van. De laatste stijd merk ik dat Katie Fforde steeds hoger op mijn lijstje van favoriete schrijfsters (en grote voorbeelden) terecht begint te komen.